Er was een tijd, ik ben een kind van de jaren zeventiger, toen ik Maserati, design, duur en andere vluchtigheden ambieerde. Alle cliche's over de Sales Manager waren op mij van toepassing. Mogelijk had ik zelfs last van egoisme en hebzucht. Maar hoe uitbundig ook, ik vond er geen geluk. 

Anno nu leef ik nog steeds met de ambitie om iets groots en meeslepends te realiseren. Want qua carriere is er niets veranderd, en op de een of andere manier kan ik mij niet vereenzelfigen met middelmaat. 

Als paddenstoelen schieten de Start Up's uit de grond. Zij ontvangen miljoenen van investeerders die geen brood meer zien in opties en aandelen. Nee dan de Start Up. Die bieden nog ten minste tien procent kans op succes.

Ik acht mijzelf bijzonder goed in staat om met een gedegen plan alsnog furore te maken. Want wat ik allemaal bedenk?! 

Maar in plaats van dat ik bij succes de ambitie heb om rijkdom te vergaren, lijkt het me bijzonder interessant om minstens vijfennegentig procent, (met een leefbare ondergrens van 20k p/jr.), willekeurig weg te geven aan personen die ik ontmoet en kansrijk acht. Van niks naar mondiaal, gepaard met het delen van ervaring, op basis van dertig procent van de aandelen. 

De grote "maar" in dit verhaal is dat ik het zou koppelen aan een App die prestaties bijhoudt, en voorzien is van een tracker. Maar wees gerust. Die tracker dient er slechts voor dat ik altijd ergens een tientje kan lenen als ik platzak ben, omdat ik weer eens alles heb uitgedeeld. Of is dat hebzucht?  

" Op veler verzoek nu eindelijk ook in fles verkrijgbaar......." Aldus de reclameboodschap.

De enige vraag die ik dan heb is; WIE DAN? Wie vraagt bij Unilever expliciet om dit soort troep in een fles te stoppen? 

Ik geloof namelijk niet dat er uberhaupt vijf mensen bestaan die dit daadwerkelijk lekker vinden en ook nog kunnen schrijven. Maar ik kan er natuurlijk naast zitten. Dus vraag ik iedereen die Unilever daadwerkelijk heeft verzocht dit product op de markt te brengen mij te berichten via @budgetavontuur. Bij honderd berichten geef ik mijn voorbarigheid publiekelijk toe en eet voor straf een hele fles van dat leeg (waarna ik me terugtrek om zacht te wenen voor iedereen die me een bericht heeft gestuurd en de nationale smaakbeleving in het bijzonder.

Het embrionale Romaanse deel van Belgie is in opstand. En ook de Fransen weten van wanten. Nederlandsers niet. Die kwamen voor het laatst met velen, in kalmte voorbij geslenterd toen er sprake was van kruisraketten in de achtertuin. Alle polonaises daarna waren kleinschaliger. Soms provinciaal geweldadig. Bij memorabele momenten in stilte. Vaak op aanvoering van mensen met een beperkt IQ, mislukt vakbondsgeneuzel of volstrekt nutteloos. Zo maar het gevolg van gebrek aan republicanisme, of last van het Volendamsyndroom (Oranje, gezellig, Senseo en rotmuziek).

Pierre de Geyter's kaskraker De internationale klinkt in Walonie momenteel net zoals in Frankrijk. Luidt! En ook ik claim niet zelden mijn recht als Burger en opgehitste consument. Hetgeen nog het meeste op werk lijkt. 

Zo had ik laatst last van vijf maal loonbeslag. De Gemeente Rotterdam wenste een appel te schillen over een parkeervergunning en rioolaangelegenheden. Ik wist van niets. Dus klom in de telefoon, schreeft een brief, kocht een postzegel, hing wat in de wacht en herhaalde mijzelf diverse keren todat de juiste juffrouw van dienst schoorvoetend moest toegeven dat mijn post naar een verkeerd adres was gestuurd. Nederig excuus. Probleem opgelost. Kan gebeuren. Maar niet vijf maal achter elkaar. Leg dat maar eens uit aan je werkgever. Saignant dat diezelfde Gemeente mijn klacht bij de Ombudsman beantwoord met een verzoek tot uitstel. 

Het afgesloten doosje huidcreme van Jumbo bleek leeg. De vrijdag geleverde "nieuwe" leaseauto heeft gebreken. In plaats van bami zit er rijst in de zak van de afhaal Chinees. Internet doet het niet, en ga zo maar door. Maar wees gerust, al uw klachten worden gratis verholpen. Je moet alleen wel even langskomen, in de wacht hangen, telefoonkosten maken, geduldig zijn, brieven schrijven, postzegels kopen, je temprament beteugelen, parkeergeld betalen en verlof nemen. 

Met momenten kook ik als Quoker. Jouw en mijn tijd blijkt niets waard. Het individu wordt geacht onbetaald te investeren in de fouten van onvermurwbare leveranciers en dienstverleners. 

Daarom heb ik bedacht dat jouw en mijn tijd ook maar eens moet worden gecompenseerd. En wel volgens het gemiddeld Nationale uurloon van tweeendertig Euro. Maar dat vraagt wel om een beetje meer Republicanisme. Dus kom met je lui reet van de bank en claim je tijd. Want samen zijn we onmetelijk sterk. 

In het Brabantse dorp waar ik opgroeide was de veldwachter onderdeel van het volk. Autoriteit met een korrel zout. Een betrapte borrel bij een rijdende notabele paste door de vingers. Bij goed gedrag een hypotheek aan de toog. Zo ging dat eind jaren zeventig in een Brabants dorp met 15.000 inwoners en een miljoen varkens. Een overdaad aan saai. 

En toen was daar ineens, (naast de Chinees van op de Markt, die daar ongemerkt mogelijk eerder was dan het dorp zelf), een kleurrijk gezin uit Suriname met een discutable reputatie. Althans zo klonk het alom. 

Heggenscharen werden geslepen, achterdeuren gingen op slot en oom agent kreeg zijn eerste auto. Een bestikkerde Volvo 340 met een blauwe badkamerbol op het dak. Op lokaal en bureaucratisch niveau bewapende het volk zich met grote argwaan en vooroordelen.

De voor sommigen, zo niet velen, gevoelsmatige verkrachting van ideologisch lokale maagdelijkheid had ogenschijnlijk geen directe noemenswaardige gevolgen, maar blijkt anno nu nog steeds traumatischer dan gewenst. Het onheil zal nog geschieden of is nu al oorzaak van alle maatschappelijke oneffenheden. Zoals het uitkomt. In dat opzicht is er nog maar weinig veranderd in dit land. 

Oom agent dient als objectieve diender mee te groeien met al die multiculturele ontwikkelingen in het land waar apartheid is uitgevonden. De wereld verandert, vermengt en verhardt veel te snel voor het brein van de lokale commune en de diender in het bijzonder. Kevin Duijnmeijeren Pim Fortuijn als Yin en Yang. 

Ook ik heb last van veranderingen die sneller gaan dan de snelheid waarmee ik evolueer. Ondanks dat ik kleur, geaardheid en afkomst niet weet te onderscheiden. Mentale kwestie van onbevangen onnozelheid. Ik beoordeel het individu vanuit oogopslag, onderbuik, verstand en al dan niet de dialoog. 

Het zijn de randverschijnselen waar ik last van heb. Onachtzaamheid en onbegrijpelijke agressie die mijn beleving te boven gaat. Alsof ik tussen valse dieren leef die schijten waar het hen uitkomt.  Als er in mijn straat "de zogenaamd langste en gezelligste winkelstraat van Nederland" een tram tegemoet rijdt, en iemand is diezelfde tram aan het inhalen, wat ik sowieso niet begrijp gezien het gevaar voor anderen en de dertig kilometer restrictie, krijg je in het beste geval handgebaren en onverstaanbaar geschreeuw, als jij niets vermoedend "zijn" weghelft blokkeert. 

In mijn straat, stad, land en globe hebben velen last van het Tony Montana- wannebee-syndroom.  Conflicterende nonsens is gefundeerd op snelheid, grote beginsel-verschillen die nou eenmaal cultureel demografisch evolutiar bepaald zijn, en gebrek aan wederzijdse interesse. Het instinct valt bij resolute verandering terug op zijn infantiele oergevoel. Zie daar de mondiale Nationalist.

Dus is het niet zo vreemd dat de diender, die in aantallen achterblijft ten opzichte van het onachtzaam criminelenvolk, zich qua moraal steeds dichter tegen de burger aanschurkt. Want in landen als Marokko en Armenie houden ze er en heel ander geweldsmoraal op na. Daar kunnen ze niets aan doen. Het gevolg van ontwikkeling en onderdrukking.  Daar is het gedachtegoed van de onnozele Hollandse veldwachter niet op berekend. Wat volgt is paniek, generalisatie, arrogantie, diefstal en racisme. En toch hebben mensen, agenten en de familie Moszkovicz paralellen vanwege evolutionaire overlap. 

De wereld is namelijk rond. En dat is niet voor niets. De overlap stelt  ons in staat nader kennis te maken. We kunnen er namelijk niet vanaf en begeven ons op dezefde tijdlijn. Laten we er dan samen het beste van maken. 

Maar dat kost inspanning, nieuwsgierigheid en geduld. En daar blinkt de mensheid niet in uit.  

De zelfmoordterrorist blies zijn luchtbed op, en sliep die avond op de grond.

Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik alle mondiale bankiers schaar onder de categorie uitschot. Zelfs rivaliserende motorbendes hebben meer ethiek dan handelaren in de ondergang van anderen. Frauduleuse producten worden legaal in de strot van miljoenen geduwt. Bedrog dat smaakt naar kansen en hoop op een bedje van gif. Immoreel en Barbaars klopt het tuig gebroederlijk op de borst en graait nog wat extra als beloning voor verderf.

Libor, derivaten, subprime, short, binary, renteswap, beleggingsverzekering, overlijdensdekking. Nutteloze, ter plekke bedachte verzekeringen koersmanipulatie en kunstmatige inflatie beteugeling als inzet voor het in stand houden van iets dat met opgedroogde spermaresten van zelfbevlekkende bankiers aan elkaar plakt. Mochten er onverhoopt scheuren ontstaan, zoals op 9 augustus 2007 het geval was, springen overheden direct bij. Zogenaamd omdat het anders helemaal fout gaat. Het maatschappelijke belang. Kapitalisme is niet meer dan financiele totalitarisme. De burger vermoedt slechts. Gaat u maar rustig slapen (Colijn 11 maart 1936).

Waarom pikken we dat? 

1. We hebben dermate veel last van zelfbedachte sociale verwachtingen, worden eindeloos bestookt met boodschappen over spullen, en begrijpen niets van al dat bankengelul. De bankman staat toch zeker aan onze kant? Nee dus. Want een gladde kop, een kansrijk verhaal (in tegenstelling tot wat we zelf hadden bedacht) en een maatpak, vertegenwoordigen succes. Dat maakt de armlastige overmoedig. Hoe meer van dat, hoe harder de kassa rinkelt. 

2. We zijn gedrogeerd door een systeem dat van alle kanten in stand wordt gehouden. Aan het hoofd daarvan staan zogenaamde toezichthouders die waken over ethiek en uitvoering bij financiele instellingen. Daar trapt de burger vast wel in bedachten overheden, financiele instellingen en pensioenfondsen. Zelfs Universiteiten maken zich stelselmatig schuldig aan het in stand houden van dit systeem door voor een constante stroom aan kortzichtig gecultiveerde opvolging te zorgen. Om maar te zwijgen over de media die wanhoop maskeert met gelul over schattige huisdieren of andere nononderwerpen.  

Toen in Nederlands alle banken ten onder gingen, met uitzondering van Rabobank (de meest schijnheilige van allen), kwam er geen financiele revolutie (op enkele kansloze tentenkampen na) en leunde we op de misleidende gladde praatjes van Balkenende en Bos, die als zogenaamde volksvertegenwoordigers met een oplossing kwamen. Ook voor de kortzichtige spaarders bij ICE en DSB. Inmiddels tien jaar later is er niets veranderd, behalve enkele maatregelen die het leven van de burger lastiger maakt. Zogenaamd ter bescherming. De arrogantie!  

Ik hoor u denken " ja maar hadden ze dat niet gedaan was ik mijn geld kwijt geweest". Inderdaad! En vanaf dat moment waren miljoen gedupeerden wereldwijd radicaal in opstand gekomen tegen deze legale vorm van beroving. Net zo goed als dat jij en ik achter een uitgeleend tientje aan zullen gaan.    

Het lijkt bijna op stoppen met roken. Niet te doen tenzij er kanker wordt geconstateerd. En zelfs is de verslaving voor de meesten zo hardnekkig dat we blijven roken omdat de sigaretten nog niet op zijn. Daarna beloven we beterschap, en kopen een nieuw pakje. 

Ik ben geen wetenschapper. Ik kom namelijk uit een Brabants dorp waar men zich vooral bezighoud of hield met bier, varkens, tieten, "gij moet oe bakkus houden" en "hedde gij iets van mij aan?", waarop altijd NEE volgde, omdat ik nooit een overall heb geambieerd. Toch zijn er altijd twee prangende levensvragen, waarop ik graag was gepromoveerd.

De eerste is er een waar we ons allemaal wel eens zorgen om maken en betreft de sok die in het niets is opgegaan. Mogelijk het gevolg van een geheime deal tussen wasmachinefabrikanten die middels een wormhole sokken verzamelen om die, voorzien van een beroemd label, ten tijde van trendverandering, te verkopen aan hipsters. A silent cash cow. 

Zorgelijker vind ik de eenzame schoen op de vluchtstrook. Iets wat me al decennia lang bezigt. Want hoe verlies je een schoen? Is het de achteloze trucker, die na een bandenwissel er pas kilometers later achterkomt dat ie een schoen is verloren, of zijn het stillevens die als monument dienen voor hen die door tragiek geen belang meer hebben bij een passend paar. 

Zo lang ik me kan herinneren ben ik voornemens een boek te schrijven over de eenzaam achtergebleven schoen. 

Maar ik heb geen ontbrekende schoen en kan slechts gissen naar de oorzaak. 

Heb jij wel een verklaring op basis van ervaring?  Zetten we samen de eerste stap naar een boek. Want daarvoor hebben we beiden slechts 1 schoen nodig. 

Rotterdam heeft een absurd aantal kappers. Het zijn er bijna 900, waarvan er vier zichtbaar zijn als ik uit mijn raam kijk. Gemiddeld komt dat neer op het duivelse aantal van 1 kapper op 666 bewoners. Voor wat het waard is kunnen ze in Amsterdam, als zelfbenoemde kappershoofdstad ven Nederland, rekenen op 650 klanten per scharenshop.  

Als al die mensen, net als ik, 1 keer per maand goed voor de dag willen komen, kan de individuele schaapsscheerder rekenen op een omzet van plusminus 10.000 Euro per maand en knipt zij of hij zo'n 28 klanten per dag. Dat is verdomd hard werken als je het mij vraagt.

Maar zo zit de wereld niet in elkaar omdat sprookjes niet bestaan. Waarom zijn er eigenlijk zo veel kappers? En waarom interesseert het Gemeente Rotterdam niets dat het straatbeeld, in vooral achterstandsgebieden, wordt gedomineerd door shoarma, shisha en kappers? Want zeg nou zelf, hoe vaak wissel jij van coupe? Ik nooit. Althans niet voordat ik klaar ben met het eindeloze gezever of ontevredenheid bespeur. 

Kappers zijn, als je het mij vraagt, de nieuwe belwinkels, want die zijn achterhaald. En dat is niet omdat het hen zou ontbreken aan klanten, maar omdat ze officieel het predikaat obscuur hebben gekregen. Vier kappers op een totale afstand van dertig meter echter zorgt ervoor dat ik in dezen eenzelde zweem vermoed.

Maar misschien zit ik er naast en behoort de Rotterdammer tot de ijdelste van het land. De tijd al het leren. 

Er zijn van die hulpmiddelen die de mensheid dienen te dienen.Veelal zijn die in het straatbeeld gericht op de blinde. De dove heeft geen moer aan geribbelde stroken en tikkende stoplichten. Ik heb dan ook sinds afgelopen week een bijzondere hekel aan de blinde, omdat ik struikelde over zijn strook, en daardoor niet meer naar behoren kan lopen. "Kijk toch uit je doppen", krijgt ineens een hele andere betekenis. Maar dat is gericht aan dovemansoren. Want ik heb daar nu niets meer aan.  

Het lijkt ons eigen geworden om meewarig schouders op te halen als we kennis nemen van aanslagen in landen waar we weinig associatie mee hebben. Bommen in Parijs en Brussel hebben grotere impact op ons inlevingsvermogen dan talloze onschuldige burgers die sterven, of eenzaam achterblijven in mondiale brandhaarden die verder reiken dan ons verstandelijk vermogen. De eerlijkheid gebied te me zeggen dat ook ik mij daar deels schuldig aan maak.

De wereld verhardt omdat geforceerde migratie, en de daarbij behorende culturele verschillen gaan over onderwerpen als overleving, conflictoplossing, fatsoen en wat al niet meer. Wereldwijde diversiteit heeft meer dimensies dan de romantiek van vakantiekiekjes. 

Waar de gemiddelde wereldburger zich begin vorige eeuw nog vormde op basis van het gedrag van zijn directe omgeving, en niets te maken had met andere vormgevers, of dan toch ongevraagd, zit de wereld nu anders in elkaar.

Als equivalent hanteer ik de onverwachtse komst van Ratelslang in een Brabantse koeienstal. Ratelslang gedraagt zich zoals hij is geevolueerd. De koeien slaan op hol en komen massaal in opstand. Maar de oplossing is verre van eenvoudig. En hoe hard de koeien ook zullen proberen om de slang te accepteren, en of te ontwijken, de slang zal altijd vanuit zijn minderheidspositie, instinctief waakzaam zijn en loeren naar kansen. Daar biedt thee geen uitkomst. Het is slechts een kwestie van tijd voor dat ze aan elkaar gewend zijn en een werkbare modes vinden. 

Maar ondanks die gedachte is er geen enkel excuus, voor niemand in de wereld, om op een doordeweekse dag ergens in een achterstandswijk in Rotterdam EEN KRANTENBEZORGSTER NEER TE STEKEN. Krantenbezorger wordt je niet omdat het een carrieredoel is. Krantenbezorger wordt je om de eindjes aan elkaar te knopen! 

Zojuist is Anita van Dijk, 51 jaar, moeder van 2, overleden aan de gevolgen van steekwonden.

De wereld is rond, net als je hoofd! Daardoor zijn we in staat om in meerdere dimesies te denken dan instinctief Middeleeuwse een-dimensionale rechtlijnigheid te volgen om slechts de drang van het moment te bevredigen. Al dan niet in ruil voor een leven. We zijn mensen, geen beesten!