In mijn persoonlijke evolutie is het niet de drang tot gedeelde lichamelijke rek en strekoefeningen, maar de tekstuele, ondefineerbare en verbale input welke mij drijft om pias te spelen en poezie te pretenderen. Het is de muze die ik ambieer. De inspirator van het moment waarvoor ik mijzelf graag spijteloos in overdadige onschuld wentel. Meestal is dat tevens aanleiding voor de ander om af te haken. Want het rijmt niet met de meer gangbare driften die mij pas eigen worden als het moment er zich toe leent. Dan rest slechts het omhelzen van ieder daadwerkelijk moment, gezond verstand en onvoorspelbaarheid. En da's mooi!  

In 2007 werd de full body scan geintroduceerd op diverse luchthavens in de wereld. De reden daarvan kennen we allemaal. 

En omdat iedereen tegenwoordig aan een grondige controle wordt onderworpen op luchthavens bedacht ik me dat de traditionele bolletjesslikker zo maar plaats zou kunnen gaan maken voor een hardnekkiger type. Want als je in no-time lummelige kruimeldieven het martelaarschap in hun maag kunt stampen, kun je er volgens mij met het zelfde gemak semtex in proppen. En zie daar " De Bommetjes slikkers". Of heb ik nou mensen op een idee gebracht?

AH neemt Delhaize over om een betere positie in te nemen in Oost Amerika. Moet ik daar uit opmaken dat alleen nog schaalvergroting in de marge bepaalt of je genoeg korting krijgt bij je leveranciers om bij de top te horen?  Wie betaalt daar dan de prijs van? Als je het mij vraagt is dit het gevolg van een overhitte economie. Eigenlijk had ik gehoopt dat AH daarmee in de leer kon hoe je het volk kunt verleiden met smaakvolle producten. Want daar in Belgie snappen ze veel beter wat lekker is, dan de calvinistische Ollander met zijn roerbakgedoe. 

Dan rest slechts nog minder consumptie teneinde te kiezen voor kwaliteit tegen een faire prijs. Da's niet alleen smaakvoller, maar ook economisch een stuk economischer en heft op de lange duur al die verpakte bagger op. 

De laatste tijd heb ik mij overgegeven aan het concept netwerken. Ik heb er zelfs ooit een cursus voor gevolgd. Geregeld eet ik prima broodjes op vreemde lokatie met mensen die in het kort iets over zichzelf vertellen, en luister ik naar vragen die de zogenaamde aanleiding betreffen, maar door gebrek aan tijd nooit beantwoord worden. Het lijkt op Facebook. Snuffelgedrag teneinde weer een nieuw contact te kunnen toevoegen aan een lange lijst van mensen die elkaar nauwelijks wat te bieden hebben, omdat de kwaliteit van het contact ongeschikt lijkt aan het aantal. 

Toen ik opgroeide in een Brabants dorp in de jaren zeventig, was het heel gebruikelijk dat je via de achterdeur bij mensen naar binnenliep, en koffie altijd klaarstond. Dorpsroddels werden doorgenomen, en persoonlijke obstakels openlijk gedeeld. Niets was onoplosbaar omdat er altijd iemand weer iemand kende met een uitkomst. Dat was vanzelfsprekend, bovenal gratis en niets meer dan naastenliefde.

Met het vercommercialiseren van hulpvaardigheid, ging de kwaliteit ervan achteruit. Want hoe groter het netwerk, hoe minder succesvol inzetbaar, omdat het keuzepalet onoverzichtelijk wordt en de mens in dat geval altijd teruggrijpt naar zijn directe omgeving. Ik stel me zo voor dat netwerken anno nu zoiets is als speed daten. Vluchtig kennismaken in de hoop op een vonk. Maar ook op dat front ben ik liever een romanticus met geloof in aandacht, attentie, openheid van zaken, en aanhouding.

Netwerken lijkt nog het meest op boodschappen doen. De winkel ligt vol met nooit eerder geconsumeerde producten, en toch kom je nagenoeg altijd met hetzelfde thuis.  

En natuurlijk is het zinvol om nieuwe mensen te leren kennen en contacten te onderhouden. Maar dan wel graag met verdieping in de persoon, in plaats van in zijn functie. 

Dus stel ik voor dat iedereen zo nu en dan contact met elkaar opneemt, al dan niet bekend, met de vraag om iets leuks te gaan doen. Kan jou het schelen. Een concert, dronken worden, Star wars kijken. Who cares. Dan zul je zien dat iedereen die uit zijn zakelijkheid stapt, zo maar een toffe peer kan zijn.  En als dat niet tot zaken leidt, was het ongetwijfeld een memorabel moment van oprechte interesse

Onderwijl ik de noodzakelijke wekelijkse huishoudelijkheden volbreng hoor ik op de achtergrond een zogenaamd serieuze Discovery Chanel stem eindeloos zeveren over " wat als de aarde stopt met draaien". Een uur lang hypothetisch gelul over iets wat ook zo maar "wat als de aarde tieten krijgt" had kunnen zijn?!

Bevat de echte wereld soms niet genoeg onderwerpen die om aandacht vragen. Of is dat allemaal iets te dichtbij?

In een tijdperk waarin we aanhoudend zout op slakken leggen, reist direct de vraag wat de financiele maatschappelijke gevolgen van dyslexie zijn. Anderzijds bestaat er ook een kans om het onfortuinlijke ten gelden te maken door het kunst te noemen en er subsidie voor aan te boren.      

De mens heeft een beeld van zijn goden als ware het personen. Zouden mieren goden adoreren zullen die een andere gestalte hebben dan de onze. Als zoon van Limburge ouders, is het Rijke Roomse mij met de paplepel ingegeven, maar ondanks dat heb ik het licht nooit gezien. En neem van mij aan dat ik er echt een tijd mijn best voor heb gedaan en me ontvankeliljk heb opgesteld. Maar er gebeurde niks. 

Vasthouden aan het geloof, en daarmee de overtuiging dat er iets is dat sturing geeft, acht ik niet meer van deze tijd. In mijn overtuiging is geloof en zijn de bijbehorende heilige geschriften slechts instrumenten voor een devoot leven. Noem het algemene voorwaarden, of spelregels zo je wenst.

Nu duidelijk is dat de bestuurder "slechts de aanwijzigingen van de navigator volgde", is het enige wat ik me afvraag hoe iemand het voor elkaar heeft gekregen om een auto van honderd duizend Euro plus bij elkaar te verdienen met het klakkeloos volgen van opdrachten. 

Mijn eerste werkervaring deed ik als 15 jarige op bij Edah, een inmiddels verloren supermarktketen die vooral in Brabant opereerde. Ik had wat veel noten op mijn zang, waardoor de dienstdoende bedrijfsleider het een goed idee leek om mij partijen en producten die "tegen de datum liepen" luidruchtig te laten aanprijzen. Noem het een "joch in een shop" als voorloper op de "shop in a shop". 

Als Gezichtjesworst in de aanbieding was bepaalde ik de omvang van bestelling en sprong daarna dagen achter elkaar onverwachts vanuit diverse rekken, om nietsvermoedende winkelwagenchauffeurs de stuipen op het lijf te jagen met de vraag " waar lijk ik op?". Het liep als een trein.

Acquisitie is in de loop der jaren behoorlijk veranderd. Persoonlijk heb ik de diverse varianten altijd vergeleken met een paringsdans welke aangevuld door een geforceerde vorm van schijn-amoureuziteit. 

Wat voor mijn tijd ambivalent met paard en wagen werd gedaan, veranderde in Deur tot Deur verkoop. Een eenzijdige uitnodiging die floreerde op basis van het onvermogen om nee te zeggen, in combinatie met de opdringerigheid van de deurbelterrorist. Ongemerkt baande je een weg richting het beoogde doel om daarna onverwachts toe te slaan. Soms succesvol, meestal niet.  

Daarna diende de telefoon als voorportaal tot een fysieke ontmoeting en werden relaties intenser. Althans B2B gerelateerd. De B2C variant is wat mij betreft net zo onfatsoenlijk als belletje trekken. Het is een redelijk beleefde manier om iemand ten dans te vragen. Altijd bilateraal en met de intensie om er samen plezier aan te beleven. Voor de meesten is het eerst wat onwennig, maar bij de juiste klik voor herhaling vatbaar. 

De nieuwste trend om tot dansen te komen heet netwerken. Ongedwongen comfortabele acquisitie aan de buitenkant, maar net zo gulzig als alle andere vormen van verkoop aan de binnenkant. 

Het is als een dancefeest waar iedereen wel aanspreekbaar is, maar waar je zelden tot een echt inhoudelijk vervolg komt. De kwaliteit ervan heeft nog het meest weg van de relatie met je Facebook-vrienden waarvan de meeste ook nooit toetreden tot je echte leven. 

Waar ik zelf vooral naar streef ontspruit in mijn keuken en wordt gezamenlijk verorberd aan de eettafel. Geen product maar persoon, geen visitekaartje maar gegrift in je geheugen omdat het ongecompliceerd en gezellig was. Ik ambieer al jaren om daar een businesscase van te maken, waarbij ik mensen van allerlei pluimage tegen een faire vergoeding met elkaar in contact breng aan mijn stoof. De kosten daarbij naar rato van inkomen. Delen leidt namelijk tot winst en wie dat begrijpt is altijd welkom. 

Dat zou ik het liefst in Zuid Italie doen met groenten uit eigen tuin, het dorp als leverancier, soms met aanwezigheid van een dakloze of asielzoeker ter relativering van het leven, inspirerende sprekers, wroeten in de tuin, gezamenlijk kleuren onder leiding van mijn 7 jarige dochter, en een paar oude Lambretta's voor de deur die garant staan voor een aanhoudende glimlach. Maar helaas ontbreekt het me aan de juiste stoof en leent mijn etagewoning met een gedeelde opgang in het drukke centrum van Rotterdam zich niet voor een onvergetelijke kennismaking.

Toch kan ook jij overwegen, alvorens je weer massaal bitterballen gaat eten of een ontbijt nuttigd in zo'n geestdodend zaaltje langs een provinciale weg, om de mensen die je echt graag zou willen spreken uit te nodigen voor een zelfbereide maaltijd in jouw habitat. Want een onconventioneel aanbod van gastvrijheid staat bijna altijd garant voor een inhoudelijke kennismaking. Misschien leidt het zelfs wel tot vriendschap omdat je iets bijzonders hebt gedeeld met elkaar.  Dat noem ik pas succesvol acquireren.

Doe er je voordeel mee. 

De wereld is slecht verdeeld. 1% van de aller rijksten bezitten 90% van het totale mondiale kapitaal. Misschien is dit wel het beste moment om een individueel mondiaal vermogensplafond in te voeren. Bezit je meer dan het plafond toestaat, dien je het overige in te leveren bij een centrale bank die zich slechts bezighoud met herverdeling en balans.  En een iedereen die toch probeert zichzelf verder te verrijken, wordt onherroeplijk bestraft met Het tientje van Lieftick. Control Alt Delete, alles kwijt, opnieuw

Dat lijkt mij een prima manier om tot gelijkwaardigheid te komen en geeft alle mondiale deelnemers een eerlijke kans op zelfontplooiing.