Geachte heer,

Op 20 december 2013 kreeg ik een email binnen van iemand die uw blog volgt en zich het lot van u aantrekt. Hij / zij vroeg mij of ik kon bemiddelen bij het verlenen van toestemming voor een woning. Ik lees dat u problemen heeft met de gemeente.

Als ombudsman behandel ik klachten over de gemeente. Ik verwijs u dan ook naar mijn website www.ombudsmanrotterdam.nl.

In het klachtenformulier kunt u uw klacht verwoorden en kan ik kijken of ik een rol kan spelen. Ik wens u veel sterkte toe in deze tijd.

Met vriendelijke groet,

https://www.telegraph.co.uk/science/science-news/10514690/Health-warning-laughter-could-leave-you-in-stitches.html

Vechtend tegen de wind valt mijn oog op een mooie ham hangend aan de deurpost van een woonkamer aan de Mathenesserlaan. Het is bijna kerst. Mijn gedachten gaan naar de sappige konijn in het zuur bij oma die na de nachtdienst werd gesoupeerd. Daarvan dit jaar zeker geen sprake. Oma is trouwens ook al járen dood.  

Nog voordat het inmiddels voorspelbare gebeurd sta ik op. Ik mijd daarmee de luidruchtige komst van Dhr. van Plankvoorzijnkophoven en de digitale telefoondame. Klinkt als de naam van een slechte Joop vd Ende productie die zonder enige twijfel uitgezonden zou worden door TROS.

Met een licht gevoel van irritatie begin ik aan de belangrijkste dag van dit jaar. Da's natuurlijk niet helemaal waar. Want er waren meer belangrijke dagen dit jaar. Maar daarvan ben ik de spanning vergeten. Dus voor nu is dít de belangrijkste. Als het goed is krijg ik voor het eind van de dag een go or non go op de gevonden woning. Ik heb er weinig vertrouwen in.

Mijn kerkbezoeken beginnen radicale vormen aan te nemen. Het past in de lijn van eerder geconstateerd gedrag. Ik doe dingen namelijk in de regel altijd all the way of nauwelijks. Het is de laatste dienst van de Advent die gehouden wordt om half tien in een kapel van de Kathedraal, die ik niet kan vinden, en volgens de dienstdoende geestelijke uitsluitend wordt bezocht door de échte volhouders. Há, ik dus (en 5 bejaarden). Na een korte mis op naar de sportschool.

De spanning stijgt. Want als ik vandaag geen garantstelling krijg, gaat de woning aan mijn neus voorbij. Maar vervelender is dat de tijd begint te dringen omdat ik maar maximaal 4 weken mag verblijven op de plek waar ik nu zit. Daarna de straat. En ik heb ooit plechtig gezworen nóóit meer één stap te zetten in de David Linch-set van junks en ander gespuis van het Leger des Heils. Dat écht nooit meer! En dan rest een criminele carriere, de gevangenis of de primeur om als eerste de fatale sprong te maken van de Reus van Rem. Geen van dat past me.   

Rond de middag arriveer ik terug op mijn slaapplek om mijn mail te checken. Niets. De tijd begint te dringen en met de komst van kerst én oud en nieuw wordt de situatie alsmaar nijpender. Ik maak een onzinnig rondje rond de Binnenrotte en check wederom mijn mail. Weer niks. Het gevoel van vervlogen hoop dwingt me om kwart over vier een mail te sturen naar diegene die met één handbeweging het verschil kan maken tussen toekomst of afgrond.

Er zitten twee bijzondere mails mijn mailbox. Maar niet het verlossende woord. De een is van de Gemeentelijke Ombudsman, welke overigens een vrouw, die door een betrokken Blog-lezer is gevraagd te bemiddelen in het verkrijgen van een woning. Schattig. De andere is van Tweede Kamerlid Vera Bergkamp die mijn Blog interessant vindt. Ook leuk!

Mijn telefoon toont de aanwezigheid van een sms. Het is mijn dochter die aankondigd dat ze tegenwoordig een eigen mobiel nummer heeft. Ze is vijf en heeft een hekel aan bellen. In al die vijf jaar heeft niemand haar ooit aan de telefoon gekregen. Ze knikt al nee als er een rinkeld. Ik bel het nummer. Ze neemt op en praat ronduit. Dát zijn nou dingen waar ik heel gelukkig van word en de rest me allemaal helemaal niet meer interesseerd. Relevantie is niet meer dan vijf. Gewoon een praatje met mijn kleine meisje over van alles en niks. Wat een bijzondere primieur aan de vooravond van kerst. E xact 7 minuten voor 17u het verlossende woord:

Beste makelaar,  De gemeente Rotterdam staat garant voor de woning. Het geld wordt per ommegaande aan u overgemaakt.

Ze houden wel van een beetje spanning daar bij de Gemeente. Mijn dagen van gedeelde slaapfaciliteiten zijn geteld. De verdere formele afwikkeling interesseerd me voor nu niet en wanneer ik exact wegkan ook niet. De wetenschap van nu volstaat.

Om 22.30u stap ik, in pak met hoed, op mijn fiets naar een ongetwijfeld uitverkochte nachtdienst. Bij het tweede stoplicht vind ik een twee euro-munt die zijn bestemming gaat vinden in de collectemand. Want al die kerkbezoekjes kosten toch zo'n 10% van mijn weekbudget. Dás niet verplicht, maar acht ik wel zo netjes. Wat een geluk vandaag! Om half drie is deze bijzondere dag ten einde en sluit ik content mijn ogen met de zegen van Bisschop van den Hende. Amen.

 Vandaag in 010 onder €10,- De marktkar van Bram Ladage. Dinsdag en zaterdag te vinden op de Binnenrotte.

Met een budget van €50,- per week, waarvan álles bekostigd moet worden zonder keuken of tafel, is het soms verstandig of noodzakelijk de zeilen bij te zetten. En zo lang ik geen sponsor heb, kan ik mijn 010 onder €10,- nog even niet naar volle overgave invullen. Daarom vandaag 2 kalfskroketten op de markt bij Bram Ladage.

In mijn perceptie zijn er maar een handjevol échte patatbakkers in Nederland. Ik ken ze natuurlijk niet allemaal, maar beleef vooral middelmaat of iets slechts. Naast de patattenbakker op het Vrijthof in M'tricht hoort Bram Ladage wat mij betreft tot de Nederlandse papattop. Nog niet zo lang geleden had ik een persoonlijke afspraak met Bram over een projectje en daarbij voelde ik me zelfs buitengewoon vereerd. Want Bram is voor mij Rotterdamse cult. Net als Deelder en Peper, waarmee ik overigens ook wel eens in de kroeg belandde. Met Deelder en dochter Ari zelfs een weekend London Hele aardige man overigens. Maar dat allemaal volledig terzijde.

To the point. 2 Kalfskrokketten. Uitstekend. Ook al kwamen ze uit een warmhoudvitrine. Niet slap, goed gevuld zonder vetabsorptie en krokant van buiten.

Prijs:  € 1,- (voor alle twee!)

Cijfer: 7,7 

Kwaliteit: Voor een kroket op de markt heb ik geen klachten anders dan de regenbui. Maar die kan ik Bram niet aanmerken. Zou ik ze op brood hebben gekregen had ik ze te klein geacht en wellicht minder mooi van vorm dan wat van Dobben of Kwekkeboom doet. Maar die twee eet ik meestal twee uur later nog. Die zuigen zich in de regel vol met vet doordat de vettemperatuur vaak niet helemaal overeenkomt met de structuur.    

Sfeer: Altijd gezellig op de markt als je van markt houdt

Service: Laten we zeggen dat de kar werd bestierd door twee échte Rotterdamse patatdames. Gewoon je bek houwe, bestellen, betalen, opzoute. En zo hoort het ook!  

Advies: Als je over de markt loopt heb je diverse eetopties. Mijn voorkeur gaat absoluut uit naar de mosselkar. Die hadden we vroeger in Rotterdam op meerdere plekken en die zou ik heel graag willen terugzien. Maar ook met een kroketje of een patatje van Bram is niets mis. Persoonlijk vind ik wel iets mis met de aanblik van de gemiddelde marktbezoeker die al struinend met in zijn mondhoek een klodder mayo een zak patat verorberd. Dus doe mij een lol. Ga naar Bram en eet het ook daar op!  

De dagelijkse realiteit lijkt bijna op de sleur van Coffee and Cigarettes. Helaas is het conversatieniveau op mijn set van een andere aard en daarnaast word ik tegewoordig nerveus van koffie. Een eigen kamertje met een bureau zoals Henri Chinaski's hok zou al volstaan. Wellicht leidt het tot grootse literatuur.

Tweet gestuurd naar Ben Stiller. Movie idea. Liver Dance about a Chinese dancing kid discoverd by M. Flattly who dances and drinks himself to death trying to keep up with the Irish.................

Tweet gelezen dat er een Lidl restaurant wordt geopend. Vorig jaar sprak ik nog over een My Liddle Aldi bar......moedeloos word ik er van.

010 onder €10,- Stay Okay in de Kubuswoningen bij Station Blaak

Stay Okay Rotterdam doet haar uiterste best om niet te verhullen dat je er kunt eten. En da's wellicht maar goed ook! Ik bestel de Boeuf Stroganoff. Ik had ook kunnen kiezen uit Chicken curry, Chicken saté, Bolognaise of iets van Vega. Patat, rijst of pasta? Ik kies het eerste. Groente is standaard, nou ja groente. Een bescheiden hoopje sla met wat kwartjes tomaat, enkele stukjes paprika en een stukje komkommer. Alles overgoten met een dressing van Euroshopper, begeleid met croutons uit een pakje. Friet prima, de mayo standaard, de Boeuf van Bonzo. In Rotterdam opende onlangs een magnetronrestaurant. Dát dus.

Prijs: € 6,50 zonder consumptie

Cijfer: 5,5 (een mens moet eten, maar wellicht niet hier)

Smaak: Ronduit slecht.

Interieur: Stay okay doet exact wat de naam zegt. Het is er okay, maar dan ook niks meer

Bediening: Daar valt niets op aan te merken voor een budgethotel. De meisjes en jongens zijn er vriendelijk. Een "of het gesmaakt had" ontbrak, maar dás wellicht ook geen goede vraag.

Kwaliteit: Voor hen die thuis uit blikken en pakken eten is dát de exacte omschrijving van kwaliteit

Advies: Het bijzondere van Stay Okay is dat het gevestigd is in de kubuswoningen bij Blaak met zicht op het briljante bouwsel van de aanstaande markthal. Maar als het op eten aankomt zou ik zeggen........niet doen!

Wederom gaat de dag van start met de komst van Dhr. Plankvoorzijnkopmans, de Antilliaanse man die net als gisteren onverstoord het licht aandoet. Ik verzoek 'm op niet al te vriendelijkste manier deze te doven. Hij wast zijn handen en gaat weer weg. Iedereen wakker, moesten we daar nou voor ontwaken? De rest trekt zich er weinig van aan en slaapt verder. Ik kan 'm niet meer vatten. Om 7u schalt een telefoon. Een vrouwenstem herhaalt aanhoudend de woorden "opstaan het is 7u". Maar de bedoelde ontvangen lijkt er geen erg in te hebben. Wéér zo'n nacht. Bij het ontbijt zit een Chinees tegenover me die zó onsmakelijk het zijne verorberd, dat ik geen hap meer door mijn keel krijg en er humeurig van word. Nog even en je kunt me naar de sloop brengen.

Vandaag staat in het teken van het bemachtigen van de betalingsgarantie voor een woning. Dat wordt nog een hele uitdaging en ik heb er weinig vertrouwen in. Eerst nog maar eens naar de sportschool.

Op het afgesproken tijdstip is er niets bekend bij de Sociale Dienst over mijn afspraak terwijl ze 'm toch zelf hebben gemaakt. Dat werkt wellicht in mijn voordeel. Ik heb mijn documenten op orde, blijf uiterst vriendelijk en ga zonder vervlogen hoop de deur uit. Morgen uitsluitsel. Aardige dame overigens.

Om half zeven 's avonds fiets ik door een stormachtig weertje richting de kathedraal aan de Mathennesserlaan. Er is iets aanstaande genaamd Boeteviering. Een handje vol bezoekers scharen zich in de Kathedraal rondom het Doopsel en krijgen de hand op het voorhoofd om daarna om vergeving van zonden te mogen vragen. En hopelijk te ontvangen. Mooie gelegenheid om eens op de Ctrl Alt Del knoppen te duwen voor een beter jaar. De kerstnacht nadert. Het vooruitzicht van morgen, en de afwezigheid der kamergenoten, stemt me positief. Ook al breng ik de moeder der familieavonden alleen door. Athans...je weet maat nooit wat er vanavond de stal binnenwandeld. Het is per slot van rekening kerstavond. 

Het is bij terugkomst rustige op de kamer. Niemand aanwezig. Op de achtergrond hoor ik een angstig geschreeuw. Het klinkt als of er iemand aar de slachtbank wordt gebracht. Onachtzaam, we leven per slot van rekening in de stad, kijk ik verder naar Breaking bad op uitzending gemist. Als het geschreeuw na 10 minuten nog niet is gedaard besluit ik een kijkje te nemen voordat er iemand sterft omdat "we in een stad leven". Er ligt een Chinese jongen verstijft op de grond te trillen terwijl hij kreten van angst en of pijn krijst. Niveau speenvarken. Zijn wat schaapachig kijkende eveneens Chinese vriend houdt zijn hand vast, maar doet verder niks. Ik laat een ambulance bellen die in de hoedanigheid van politie met gillende sirenes niet veel later arriveert. Aan de verkeerde kant van de weg wel te verstaan. De Chinees komt bij zinnen en ik bespeur een pakje lange vloei. Gevalletje onervaren overdaad van THC gebruikt. Snorremans neemt het over en de cannabis in beslag. Ik vertrek weer naar mijn kamer. Mijn scoutingpunten weer verdient. Tot kwart voor twee word ik verder die avond geamuseerd door een van mijn kamergenoten. Om kwart over twee arriveert er nog een. De nacht is daarmee weer behoorlijk kort. Ik word nog steeds verstikt door aanhoudende hoestbuien als gevolg van de loeiende verwarming en het gesloten raam. Een vrouwenstem uit een telefoon geeft aan dat het zeven uur is. Tijd om op te staan.   

  Het ergste wat je gevangene kunt aandoen is zijn vooruitzicht op het laatste moment afpakken

Het ontsteken van de Gestapo-lamp in het halletje van de kamer, die recht in mijn ogen schijnt, in combinatie met een knallende deur, kondigd net na 06.00u 's ochtend een lange Antiliaanse man aan die schijnbaar de beschikking heeft over een keycard en daarmee, vreemd genoeg, legitiem het kleinst en drukst bewoonde kamertje van het R'damse budgethotel mág betreden. Omdat de laatste binnenkomer die nachts om half twee van zich liet horen is mijn slaaphoeveelheid wederom zeer beperkt. Want zijn het geen rinkelende telefoons dan is het wel luidruchtig gesnurk of iemand die midden in de nacht besluit spontaan een praatje te maken. Garant voor nooit meer dan een uur of vier slaap. Ik word hier echt te oud voor. Krijg ook nauwelijks lucht in dit hok waar naar Antilliaanse gebruik de verwarming permanent met het raam dicht op 5 staat. Iedere kans die ik krijg om het ding uit te zetten wordt direct te niet gedaan. De lucht is ondraaglijk en pakt me naar mijn strot waardoor ik de longen uit mijn lijf hoest.

Al enkele weken ben ik een trouw bezoeker van de HH Laurentius kathedraal waar vooral de rust me bevalt. Als geboren Brabander met Limburgse ouders is mij een dergelijke plek niet geheel vreemd en gedurende mijn leven waren er meer periodes dat ik mij wendde tot de grote man voor antwoord. Ik probeer mijzelf voor te houden dat dit alles, binnen het alles omvattende masterplan, een functie heeft. Maar snappen doe ik het niet. Omdat ik er al weken kom, maak ik deel uit van de knikgemeenschap. Mensen die er net als ik frequenter zijn, vooral oude dames, knikken beleefd naar elkaar of komen een handje geven met de woorden "vrede van Christus"......Like wise baby. Misschien moest ik daar eens wat meer tijd in investeren. Je weet per slot van rekening maar nooit. Ouwe snoepert

De middag breng ik in de sportschool door. Eigenlijk vind ik er geen reet aan om aan ijzer te trekken, maar alles beter dan op straat slenteren waar het volk zich dolgelukkig ogend tegoed doet aan kerstimpulsen en je wordt er ook nog iet wat welgevormder door. Kan ik de zomer . Nog maar eens naar de kerk voor het kerstconcert. Van hoge kwaliteit maar van die meezingtaferelen word ik onrustig. Weg hier, niet mijn ding.

Morgen naar de Sociale Dienst om te kijken of ze me willen helpen met de gevonden woning. Moet ik een jaar bankafschriftes uitprinten en tonen. Uitprinten.....dakloos......ehhhh. Maar ik maak me geen illusie en reken op niks. We zullen zien wat er in het grote alles omvattende masterplan staat. Zou mooi zijn om nog voor kerst de garantie op een eigen plek te hebben.

010 onder €10,- De maaltijd van vandaag bestaat uit de restjes van gisteren want mijn liquiditeit omvat nog maar €20,- Koud wel te verstaan. En met de aankomende feestelijkheden kan het wel eens zo zijn dat ik het om administratieve reden daar tot 7 januari mee moet doen. Het leven zit vol uitdagingen.

"I refuse to go down"  Mohammed Ali

 Altijd al grote bewondering gehad voor de man die structureel zijn middelvinger opstak naar Poetin. En ik leef bij het motto dat je Mét mensen moet praten ipv over.......Die man zou ik nog eens een hand willen geven. Mooi doel!

Wakker in een ander bed. Ditmaal op zolder van waar mijn dochter met haar moeder woont tussen de poppen, blokken, tentenkampen en de was. Onrustig geslapen. Bemerkt dat het geslinger en de onzekerheden van het moment me onrustig maken en daarnaast tot gevolg hebben dat mijn slaap regelmatig wordt onderbroken door een overdaad aan angst of paniekzweet. Ik ben als eerste beneden, niet lang daarna gevolgd door mijn dochter die via het knopje On Demant kijkt naar een serie genaamd little Bill. Het is een serie geproduceerd door Bill Cosby waarin Little Bill op zoek gaat naar "zijn ding". Jazz blijkt "het ding" van zijn vader te zijn die een plaat van Dizzy Gillespie draait. "Of hij Dizzy heet omdat ie op de pickup rondjes draait?". De naam Dizzy smaakt mij wrang. Het afgelopen jaar heb ik mij namelijk ingezet voor Jazzcafe Dizzy en er eerst 3 maanden gratis voor de vorige eigenaar bardiensten gedraaid om hem te helpen het hoofd boven water. De tweede termijn van 3 maanden werkte ik me uit de naad voor een beoogde compagnon en financier aan de overname. Allemaal zo goed als onbetaald en daarmee naast de vrowdfundingactie die ik op touw had gezet mijn inverstering in de toekomst. Eenmaal op de rit echter kreeg ik niet meer dan een arbeidscontract welke in de proeftijd direct weer werd ontbonden en stak hij het crowdfundinggeld ook in zijn zak. Het resulteert voor mij uiteindelijk in deze thuisloze situatie.

In 2010 ging ik voor het eerst hard onderuit als mede-directeur van de 25e energieleverancier van Nederland omdat mijn toemalige compagnon verzwegen had dat ie veroordeeld was voor fraude en er vervolgens voor 7 cijfers beslag werd gelegd op de onderneming. Ik had toen niet genoeg financiële reserves om daar iets aan te doen en verloor álles. Inclusief de omgang met mijn dochter die ik bijna een jaar nauwelijks mocht zien. Daar heb ik een stevige deuk van opgelopen die ik nooit echt helemaal te boven ben gekomen. Met Dizzy dacht ik de boel weer goed op de rit te kunnen krijgen. Ik had er ook echt zin in, talent voor al zeg ik het zelf én met een enorm groot jazzhart en enige staat van dienst door mijn eerdere evenement Jazz op de Maas op Pakjesboot 12............Niet dus. 

Als er in het universum een groter plan is waarvoor ik bestemd ben, ben ik er reuze benieuwd naar. Maar voor nu snap ik er allemaal weinig meer van. En natuurlijk steek ik daarbij de hand in eigen boezem. Maar wat ik allemaal voor mijn kiezen krijg gaat het voorstelingsvermogen van de meeste ver te boven.    

Ik opper op Twitter 174km naar mijn ouders in Limburg te lopen als ik daarmee het geld bij elkaar krijg om een huis te kunnen huren. 3x €650,00 bedragen de kosten. Niemand reageert vooralsnog. De kracht van Twitter ontgaat me even. Maar ik heb dan ook de ultieme concurrent in de vorm van Serious Request. Halooho ellende is ook om de hoek te vinden! Da's nie eerlijks van me...........maar ik ben het allemaal zó zat.
 

Terug op mijn slaapplek laveer ik me op bed met mijn laptop en kijk 5 afleveringen van Keyzer & de Boer om tijd te doden. Mijn kamergenoot oppert vandaag samen iets te gaan eten. Hij heeft nog € 3,00. Ik stem in want met €3,00 kun je niet echt iets voedzaams eten. ik stel voor om de afhaal Chinees in de buurt te polsen.   

Vandaag in 010 onder €10,- Wah Li Slaak 18

Wah Li biedt een aantal dagelijks wisselende maaltijden naast de gebruikelijke nummerkaart die iedere Chinees erop nahoudt. Vandaag betreft dat Voor €6,50 bami, nasi of rijst met babi pangang en tjap tjoy. Achter de counter zijn de diverse op rij geplaatste wokbranders voorzien van pan bemeesterd met passende aziaten die vlijtig in roerend in sneltreinvaart onze bestelling afwerken. in tegenstelling tot de eerder genuttigde afhaalmaaltijd ontvangen we geen seperaat verpakte witte bakken maar één met drie componenten. Daarmee is de hoeveelheid dan ook beperkt. Eeenmaal terug op de slaapplek valt er weinig aan te merken op de maaltijd anders dan dat het een karige is. Overigens voor één persoon zou het volstaan, maar daar staan afhaal Chinezen niet echt om bekend.

 Prijs:  € 6,50

Smaak: Prima, de Pangang is mals, de saus karig, de kip sappig, de hoeveelheid groente in balans. Over bami valt niets te piepen en er zit zelfs een eitje bij.

Interieur: Omdat het een afhaal Chinees betreft behoeft het interieur geen aandacht. De open keuken is een pré, mara ook dat is tegenwoordig gewoon.

Cijfer:  7

Advies: Dit soort afhaalrestaurants bekleed mijn inziens een buurtfunctie. En dat doen ze prima. Vooral studenten, vrijgezellen en aleenstaande ouderen nemen plaats voor een eenpansgerecht. Gezinnen bellen eerder en pikken louter op. Er valt eigenlijk niet veel aan te merken op Wah Li. Eenheidsworst waar weinig op valt aan te merken als je even snel een hap wenst. 

Vandaag staat in het teken van mijn dochter. Vrijdag is de dag dat het leven gerelativeerd wordt conform de perceptie van mijn 5 jarige Verandemd tegenantwoord op hiëariche, testosterongedrag en meer van dat soort willekeurige Paarse krokodilbepalingen. De Sociale Dienst zou mij gisteren hebben gebeld voor het maken van een afspraak inzake de bezichtigde woning, maar hebben verstek laten gaan. Mijn CDV behandelaar laat me voor de 4e keer weten 14 dagen met vakantie te gaan want hij heeft vanaf de zomer alleen maar gewerkt. Vakantie had ik voor het laatst in 2006, en zelfs daaraan was werk gelieerd. Of noemt u mijn huidige situatie een soort verkapte vakantie? Dat beloofd allemaal weinig goeds en stemt neerslagachtig. Ik heb ook mijn nerven niet helemaal onder controle. Loop met een aanhoudende knoop in mijn maag en ben met vlagen kortademig. Het zullen de vooruitzichten van onzekerheid en eenzaamheid in de aanstaande gezelligheidsrituelen wel zijn. Het grootste nadeel van dakloos zijn is toch wel dat het leven totaal onzeker is en je nergens van op aan kunt. Je bent maatschappelijk afgeserveerd en leeft bij de gratie van. Ook de komst van weekgeld is onzeker in komende weken vanwege de feestdagen. Daarmee zullen mijn dagelijkse maaltijden wellicht louter bestaan het ontbijt. Nee dát zijn mooie vooruitzichten voor de kerst. Maar misschien zakt de stemming ook wel omdat ik word gevoed door onomkoombare impulsen van supermarktoverdaad, gezamenlijk familiegeslenter, kerstborrels die achter de ruiten van iedere horecazaak van de stad plaatsvinden, feestelijk en tassen vol passend nieuw textiel. Maar misschien loop ik vooruit op zaken. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

In mijn mailbox zit een mail van iemand die me een 6 gangen diner aanbied bij Victory Outreach. Aller aardigst aanbod welke ik passeer omdat ik vandaag voor het avondeten ga pichnicken met mijn dochter op de woonkamervloer van mijn ex die een kerstborrel heeft. En eerlijk gezegd vind ik de Victory Outreach een iets wat enge club. Goed bedoeld, maar wel behoorlijk geloofopdringerig. En daarnaast ben ik gevoed vanuit een Room Katholieke omgeving, het rijke Roomse wel te verstaan. 

Ik bak aardappelkoekjes met knoflook, de gebruikelijke vleesvervangers voor mijn kleine vegetariër, grill wat courgettes, paprika, rode ui en wortel met wat zalm, bak een pizza af en maak een komkommermayonaise. Het raakt allemaal kant noch wal, maar mijn kleine meisje vindt het allemaal super. 

Morgen is er weer een 010 onder €10,-

Nog voor de vogels schallen vervoeg ik me alweer aan de ontbijttafel. Van hetzelfde maar weer? De japanner tegenover me (ja ik meen een Japanner te kunnen onderscheiden van een Chinees of Koreaan), maakt zo veel geluid terwijl hij met zijn mond open een boterham eet, dat ik er onpasselijk van word. Rare jongens die Japanners. Lopen ook altijd in de weg. In tegenstelling tot duiven gaan zij onverwachts voor je staan ipv aan de kant. Maar da's weer een ander verhaal. Vandaag staat in het teken van het regelen van de bezichtigde woning. Althans er toestemming voor krijgen van de Sociale Dienst. En vandaag is de kerstvoorstelling van mijn dochter. Ze is 5 en engel in het stuk. Om exact half negen sta ik voor de deur van de Sociale Dienst en meld mij wederom op correcte wijze. Wachtend in de hal is het onderwerp van hen die mij voor zijn, het uitgebleven weekgeld. Dat ritueel hoor ik hier iedere dag. Het zijn vooral "tandeloze petjes achterstevoren" die wat nerveus luidruchtig zijn en zichzelf op dit tijdstip al tegoed doen aan wat ik vermoed Strohrum of vieux in een colaflesjes is. Daar meng ik me niet in ook al wordt bij iedere opmerking bevestiging gezocht. Ze lijken ook allemaal het systeem door te hebben met theorieën die ik op zich wel begrijp. Twee uur wacht ik geduldig mijn beurt af om vervolgens na een gesprek van vijf minuten met een illusie armer het pand te verlaten. Mijn dossier wordt pas op 7 januari geopend en de toegewezen behandelaarster treedt pas op 1 januari in dienst. Dat beloofd niet veel goeds. Telefonisch contact met mijn CVD behandelaar leert mij dat ik te snel ben met het vinden van een woning. "Da's niet echt gebruikelijk meneer". Maar ik word toch geacht binnen 4 weken een woning te vinden? Anders beland ik toch als nog op straat? Klopt, maar dat lukt meestal toch niet. Nee, nou breekt mijn klomp,. Wat heb ik dan aan dat eerdere gelul over of het een beetje lukt met het vinden van een woning? Verstand erbij houden, Deze mensen gaan het dus niets in mijn tempo regelen voor me. Het stemt me niet echt rustig de rest van de dag en mijn moment van "we gaan vooruit" veranderd door het vooruitzicht van kerst en het oudejaarsgefeest. Het lijkt wel of ik ieder jaar alleen nog maar slechtere nieuwjaarsmomenten heb. En ik had het wel mooi gevonden, wellicht zelfs sybomisch, als ik op 1 januari een nieuwe plek had. Waar hebben we het ook over....we hebben het over € 1575,00 om weer onder de pannen te zijn. Eikels! Dan zou de volgende stap werk zijn en ook daar heb ik al wat lijnen uitgezet. Kom op zeg, mag ik een beetje van uw tijd en een klein beetje geld om van start te kunnen. Volgens mij heb ik keurig en niet geheel onverdienstelijk bijgedragen aan de Belastingpot.  

Op naar de sportschool om wat frustratie te onladen en daarna naar mijn dochter. Ik neem de Chinees mee waarvan ik gisteren bewust niet veel heb gegeten. Nog genoeg voor twee en mijn dochter is toch vegetarisch, dus die eet geen Chinees...logisch ze is 5?!

Gehuld in wit huppelt mijn prinses over het toneel. Tong uit haar mond, rondjes draaiend met vleugels op haar rug. Prachtig om te zien hoe kleintjes door gebrek aan evenwicht per abuis uit de pas belanden en de choreografie al snel veranderd in chaos. Ze geniet er ziender ogen van, en ik as vader nog meer!
 

.....

 Vandaag in 010 onder €10,- Nagoya Schiedamsedijk1. een eerder genoten maaltijd.

Mijn eerste zaterdag van "zonder eigen huis" at ik bij Nagoya aan de Schiedamsedijk 1 op de hoek Westblaak- Coolsingel. Vreemde plek waar je wellicht niet zo snel zou belanden vanwege het extreem drukke kruispunt en het stoepje naar beneden. En ook het interieur nodigd niet direct uit. Grote zaak gevuld met vier persoons tafels met van die nep leren stoelen van Kwantum. Type slank met hoge achterleuning. Bij binnenkomst siert een counter die je aantreft bij de slager. De keuze is enorm en gevarieerd. De prijzen laag, maar voor mijn budgethap iets aan de hoge kant. Althans het Japanse eten dan. Het wordt wederom Noodles met kip en groenten. Dit maa met een knoflooksaus, begeleid door een kopje thee.

Mijn bord staat tamelijk snel op tafel, de thee is Chinees (of dan toch uit Azië gezien de onleesbare tekst). Het oogt vers, de keuren van groenten komen overeen met hoe je ze op de markt herkend maar de hoeveelheid is wat beperkt. Buitengewoon smaakvol. Vers bereid, zeker niet uit een stoomoven of magnetron en nodigend voor een tweede portie. Maar die kan ik me niet permiteren. Jammer, want het smaakt .

Prijs: 8,00 incl. thee

Smaak: Verse groenten, prima gekruid, knoflook niet overheersend maar suptiel aanwezig, mooi gegaarde kip. Prima.

Interieur: Oer saai en creatiefloos. Daar zou verandering in kunnen worden aangebracht om van deze zaak nog een succes te maken. Want stil is het er altijd.

Service: Keurige vriendelijke dame, snel, beleefd. Niets op aan te merken

Cijfer: 7.6

Advies: Bij Nagoya wordt gekookt, niet louter opgewarmd. De zaak nodigd welliswaar niet uit, maar het resultaat heeft mij aangenaam verrast. De porties zijn schamel, maar daar is gezien de kwaliteit de prijs ook naar.  

Persoonlijk hekel ik het gebalk van de meeste RTL coryfeeën en in het bijzonder het duo Bleek en Balk, Ik mijd alle uitspanningen van getalenteerden die het toneel der commerciële bestijgen, en ook bij de publieke kan het mijn aandacht niet vatten. Echter nummer 39 met rijst laat ik ongepasseerd. Want waar de opmerking van Dhr. Cornelis Willem Heuckeroth mijn inziens kant noch wal raakte én van het aller goedkoopste, maak ik graag gebruik van de gevolgen ervan voor 010 onder €10

Na het gebruikelijk ontbijt, waar het klaaggezang van een van mijn kamergenoten die nog steeds op zijn weekgeld wacht, er toe leidt dat ik hem van het mijne een tientje leen, een mens moet toch eten, wend ik mij voor de betaling van de bezichtigde woning tot de Sociale Dienst. Dagje vrij is het antwoord op mijn afspraakverzoek. Ik mag wachten op een andere medewerker. De Sociale Dienst behuist 's ochtends vooral klagende en luidruchtige patiënten die het hoogste woord voeren asof ze meedoen aan een wedstrijdje wie het verste kan pissen.Ik houd me gedeisd, mijn mond en wacht rustig op mijn beurt. Eenmaal zo ver bericht de onverschillig kijkende jonge dame me dat mijn behandelaarster een dagje vrij heeft en ik een belverzoek kan neerleggen. Bel ons niet, wij bellen u. Daar ken ik er meer van. Dan hebben ze aan mij een slechte, want het doel is de bekeken woning, zo snel mogelijk weg uit dat kamertje, dus morgenvroeg sta ik weer keurig goedgemutst om 08.30u voor de deur. Afwachten past me niet in dezen. Op naar de sportschool.  "W e hebben per ongeluk twee keer uw inschrijfgeld afgeboekt, maar dat verrekenen we wel met lidmaatschapsgeld van volgende maand".....weg leefgeld! Handig zo voor kerst. Ik kan me er allemaal niet druk om maken, heb nog een tas vol boodschappen en een paar tientjes op zak. Twee uur stevig aan de ijzers gestrokken, stukje virtueel door Italië gefietst waarbij ik me voorneem dat als het kan ik dat stukje eens in het echt ga opzoeken. Niet omdat het nou zo'n bijzonder mooi stukje was, maar omdat het me wel grappig lijkt.

Na een kopje thee met Florence Nightingale, die haar pauze weer even met mij doorbrengt, neem ik op het afgesproken tijdstip plaats in een bekende Rotterdamse kroeg waar ik een afspraak heb met beide eigenaren. Aller hartelijkst en zeer gewaardeerd krijg ik een uitsmijter aangeboden. Ik houd het bij thee, zij bij bier. Eigenlijk ben ik helemaal geen theedrinker. Na een uurtje nemen we afschied met de conclusie rustig te bezien wat de toekomst brengt. Helemaal mee eens.

De verdere middag breng ik achter mijn laptop door op mijn bed, werk wat aan deze site en kijk enkele afleveringen van Keyzer en de Boer op uitzending gemist. Tijd om te gaan eten

010 onder € 10,-

Vandaag is de voorlaatste avond van de actie 39% korting op nummer 39 met rijst. In Rotterdam participeren 2 restaurants. De een op Zuid, daar kom ik nooit, de ander in Crooswijk. Op de Vlietlaan wel te verstaan. Het betreft volgens henzelf "de beste afhaal chinees van Rotterdam". Dan leg je de lat wel erg hoog als je het mij vraagt.

Het is inderdaad een ongezellige ruimte met 1 tafel, 2 stoelen het AD en een balie waarachter 2 grote wokbranders bami opwarmen. In het raamkozijn staan bakken met vleeshompen die ter plekke in stukken worden gehakt. Ik vraag ter verificatie of dit een deelnemend restaurant is. De vrouw achter de balie moet een beetje lachen. Er is niet erg veel aandacht geschonken aan de lokaties waar je deze actie plaatsvind, dus ze zal weinig bestellingen als de mijne hebben gehad. Er hangt ook verder niets dat ernaar verwijst. Ik verruil rijst voor bami en rekening niet €8,70 maar € 5,50 af. Het betreft Kipfilet met Ma La saus die ik in nog geen 10 minuten in de gebruikelijke tasjes meeneem. De bami is zoals alle bami's bij de gemiddelde afhaal Chinees. Niks spannends, niks mis mee. Bij bami kan er niet veel fout tenzij eindeloos opgewarmd of aangebrand. Hiervan geen sprake. De kip is mals, rijk versierd met groenten, de saus is heet, heel heet. Al met al een prima hap. Niks mis mee.

Prijs: Normaal kost dit gerecht €8,70 en zou ik het niet direct gekozen hebben. Nu € 5,50. Even uit mijn hoofd is dit overigens geen 39%

Smaak: Uitstekend. Kip is mals, groente smakelijk, bami in overvloed. Hier eet ik morgen nog eens van 

Interieur: Wat verwacht je van een afhaal restaurant. Lijkt me niet reevant

Service: Snel, vriendelijk, wel iets wat luidruchtig. Crooswijkse Chinezen passen zich prima aan.

Cijfer: 7.5 hetblijft toch gewoon afhaal Chinees.

Advies: Wa Kong onderscheidt zich in weinig ten opzichte van andere Chinese. Er zijn hele slechte, aardige en prima exemplaren. Wa Kong valt wat mij betreft onder de laatste. Maar of het de beste van de stad is betwist ik.      
 

Slapen met meerdere op een kamertje, de verwarming op 5, het raam open en de geur van klamme handdoeken en tien over de diverse bedranden gedrappeerde sokken, voelt als aanleiding voor een opkomende verkoudheid. Ik ben dan ook voor 7u weer uit de veren. Me vandaag voorgenomen een huis te vinden, want blijkens het gesprek met mijn casesmanager van CVD, moet ik dát toch echt zelf doen. Begrijpelijk.

Het ontbijt is een ritueel van hetzelfde; als eerste aanwezig, 2 kopjes thee (ik mijd koffie om maagknopen te voorkomen), 2 eitjes, 2 plakjes snijworst, 2 bruine boterhammen, cornflakes met melk, yoghert met een manderijntje. Als ik zou stoppen met roken kan ik zo het kooster in. Denk alleen dat mijn dochter, ze is 5, dan weer eens "gekke Papa" zal roepen. Doet ze wel vaker als ik met een ridderpak of als Mega Mindi met 'r boodschappen ga doen. Donderdag is ze engel in de kerstvoorstelling op haar school. Kan niet wachten om net als afgelopen jaar haar performance met een staande ovatie te bejubelen. "Papahaa, niet doehoen"!!!!

Het Sociale weekgeld was al gearriveerd. Vijftig Euro gemeenschapsgeld. Daarmee kan ik me inschrijven bij een sportschool. Kan er ook voor kieze om er peuken van te halen. Van die blauwe uit Frankrijk die ik als sinds mijn 18 rook. Maar ik prefereer een zinvolle besteding ervan en het houd me toch iedere dag een paar uur van de straat. Het rookalternatief voor nu betreft uit financiële overweging "hetgeen van De Erven De Weduwe J. van Nelle", kaliber zwaar. De twee uur die ik aan staal trek en duw, voelt vertrouwd, ook al was het alweer 7 jaar geleden. Moest ik maar weer eens iedere dag gaan doen.

's Middags bezoek gehad van Florence Nightingale. Ze werkt om de hoek van mijn slaapplek en komt even spontaan "wat" boodschappen brengen.....Wát boodschappen? Zoveel deed er ik nog niet voor mezelf toen ik niét in deze slechte film zat. Wat een schat. Ik smokkel de zaken naar het kamertje, want eten en drinken verboden, en nodig haar voor een kopje thee. En jawel op úw kosten Belastingbetaler. Maar wees gerust, uw geld wordt met verstand beheert en gespendeerd.

Fuck it! schroom overboord. Ik bel een bekende van me met een makelaarskantoor. Kan mij het schelen. Terwijl ik zijn nummer opzoek in mijn mailbox tref ik een andere mail waarin mij gevraagd word contact op te nemen voor een kennismakingsgesprek met een der grote Rotterdamse horeca-ondernemers. Het leven blijft verrassen. Afgesproken voor morgen wanneer ik ook voor een eventueel huurcontract kan gaan. Begint op "dakloosin010 the speedversion" te lijken. We zullen zien.

's avonds sms't mijn zus. Die sprak ik onlangs na 5 jaar weer op haar initiatief. Er gebeuren rare dingen........

  010 onder €10,-

 Die hou je van me tegoed. Want het aantal versproducten in de geschonken boodschappentas kan ik toch niet zo maar laten bederven. Dat zou mij überhaupt, en in het bijzonder in deze situatie, niet passen. Thanks J. X.

Mijn eerste week op de straat is een feit en vind zijn aanvang om 07.42u met het geschal van mijn telefoon terwijl ik onder de douche sta. Wie belt er nou zou vroeg? Oproep gemist. Het bijkt mijn ex-huisbaas die me in de gelegenheid stelt wat kleren op te halen, want sinds donderdag loop ik in hetzelfde. We spreken om 09.30u af.

Ik vervoeg mij naar de eetzaal. Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag en vooral niet onbelangrijk, gratis. Althans....uiteindelijk moet ik dit allemaal gewoon betalen, maar voor nu pakt de Sociale Dienst de rekening op, waarvoor ik ook u dank. Ik neem er dan ook de tijd voor. Niet alleen om een stevige bodem te leggen, maar ook omdat het tijd dood. Want aan tijd ontbreekt het me geenszins.   

Op het afgesproken tijdstip wend ik mij tot de voordeur van mijn voormalige woning waar mijn huisbaas me opwacht terwijl hij een joint draait. Gewapend met een accuboor verwijderd hij vakkundig de 4 lange schroeven waarmee mijn deur is vergrendeld. Ik neem twee grote boodsachappentassen en vul deze met zaken die er op dat moment toe doen. Slippers! Want een douche delen met 5 andere laat allerlei sporen na en die laat ik liever waar ze zijn. De stank voor wiet stijgt op in het huis waar ik anderhallf jaar verbleef en er nog net zoo bijstaat als toen ik de deur vorige week achter me dichtdeed met het vreemde voorgevoel dat het wel eens de laatste dag kon zijn.

Met de tassen aan het stuur van mijn fiets die ik 10 weken daarvoor ter reparatie aanbood en pas afgelopen zaterdag kon ophalen tegen betaling van €10,00 omdat louter mijn zadelpin vervangen diende te worden, fiets ik terug naar mijn verblijfplaats. Tassen met kleren aan een stuur, een clichébeeld voor een dakloze.

Mijn eerst volgende verplichting is een bezoek aan mijn casesmanagerom 15u. Tot die tijd heb ik me op straat bezig te houden, want de slaapplek is er geen waar je overdag geacht word te verblijven. In mijn maibox tref ik een bericht of ik geinteresseerd ben nog eens editie van een eerder door mij georganiseerd varend jazzevenement in gang te zetten. Prima aanleiding om daar eens over te gaan praten en weer wat tijd te slijten onder het genot van een gratis kopje thee. Van koffie word ik tegenwoordig enorm nerveus.

15.00u Mijn casesmanager bij CVD, aardige vent, spoort me aan om contact op te nemen met mijn verzekeraar waar ik al enige tijd niet verzekerd ben. Het in gang zetten van dat soort handelingen kost me moeite, dus de aansporing is welkom. Over en weergeschakel van de ene afdeling nnaar de andere levert me weinig op. We sluiten het gesprek af en ik vervoeg me naar mijn slaapplek waar ik vanaf 16u welkom ben. Ik zit wat achter mijn laptop, zoek naar woningen, solliciteer op alles wat ik maar tegenkom en bedenk wat ik vanavond ga eten. dat in tegenstelling tot mijn een van mijn kamergenoten die al 6 dagen zonder geld zit en nog steeds in afwachting is van zijn weekgeld. Ik leen 'm € 20,00 want een mens moet toch eten. Eigenlijk kan ik dat ged helemaal niet missen.

010 onder € 10,-

Het lijkt budgetair riant om dagelijks €10,- te kunnen besteden aan je dagelijkse maaltijd. En as je het zelf kon koken is het dat ook. De afgelopen maanden deed ik het namelijk met € 2,- per dag, maar als je niet kunt komen en je iedere dag "op restaurant" moet, is allertheid geboden. je oet toch aan je gezondheid denken, dus voedzaam, gezond en toerijkend is van belang. En dan is €10,- incl. een verplichte consumptie geen luxe.

Het wordt EASY aan de Botersloot (achter Binnenrotte, t.o. Bibliotheek)

Op de ruit ruit preikt een monthly special van € 5,00. Kip met groente en zwarte bonensaus.

Het interieur is er een die uitnodigd tot afhalen. Hoge staantafels met krukken, een counter waarachter een rij kassa's en borden waarop de gebruikelijke keuzes die dit soort eettenten allen hebben. Kies vlees of vis, groente, saus....klaar. optioneel noedels. Ik kies voor de month special met noedells (0,30 extra). Dorst heb ik niet.

Binnen vijf minuten staat er een dampende bowl met plastic bestek voor mijn neus terwijl ik gebruik maak van gratis WIFI. Als het smaakt zoals het oogt ben ik nu al teleurgesteld. Een zeer bepekte hoeveelheid doorgekookte kip en groente omlijst met noedels en een vleugje zwarte bonensaus uit een stoommachine of magnetron. Smakeloos, onbeschrijfelijk heet en behoorlijk kleurloos.

Beoordeling:

prijs:            € 5,85 (ipv van de verwachte € 5,30)

Smaak:        De kip was voorgekookt en daarna opnieuw opgewarmd. De groente tot pulp gekookt. Ronduit slecht

Bediening:  Vriendelijk

Interieur:    Ingericht om niet te worden opgemerkt.

Cijfer:         5

Advies:       Rotterdam wordt overspoelt met dit soort concepten. Loop daarom rustig even een straat verder.