Meten is weten

De laatste tijd kom ik vaak in aanraking met persoonlijkheidstesten. Er worden kleuren toegediend en brandstofreserves gemeten. Persoonlijk meen ik te kunnen vertrouwen op boerenverstand en intuïtie om vlees in de kuip te beoordelen. Maar dat is niet meer van deze tijd zo blijkt.

In de afgelopen maanden voerde ik voor een Belgische telecom-reus diverse sollicitatiegesprekken om mijn team te verrijken. Een momentopname waarbij mijn humeur, het voorkomen van de sollicitant en de relevantie van het antwoord op mijn vragen, beslissend waren voor een tweede ronde.

Het onderbouwd voeren van een dergelijke gesprek behoort niet tot mijn educatieve achtergrond, noch schijnbaar tot die van de aanwezige HR manager die stelselmatig vragen stelde waarvan ik dacht "zo had ik ze ook graag gehad". 

Anderzijds heb ik mij de laatste tijd zelf regelmatig onderworpen aan persoonlijkheidstesten met uitkomsten die mij werkelijk hebben verbaasd vanwege accuratesse. Een twintigtal vragen, al dan niet met interesse beantwoord, vertelde me redelijk nauwgezet wie ik was. En verdomd dat het klopte, ook al neig ik te denken aan het horoscoopeffect. Toepasbaar indien gewenst.

Het lijkt mij daarom logisch om te gaan beginnen bij waar het nu eindigt, namelijk bij het assessment. Dat voorkomt willekeur door humeur, een slecht pak of een nerveus antwoord.