De Wet Moszkowicz

Ik hoorde vanmiddag de heer Moszkowicz bij BNR oreren dat hij als Hoofd Jurist tegenwoordig nobel werk doet voor de zwakkere in de samenleving. We spreken hier over Bram wel te verstaan.

Uit persoonlijke ervaring weet ik hoe het is om alles kwijt te raken. En met alles bedoel ik ook echt alles. Dat doet iets met den mensch. Dus dat Bram na zijn ondergang "noblesse oblige" predikt, begrijp ik wel. Het enige verschil tussen Bram en mij is dat Bram geen nacht onvrijwillig op straat heeft geslapen.

Desalniettemin stemt het mij positief dat deze sluwe vos zich voor de onwetende burger opwerpt tegen een kudde onverschillige neushoorns. Want Bram gaat achter luchtvaartmaatschappijen aan die jou (mij nog even niet) te lang laten wachten voor vertrek. Daar voorziet de wet in, en Bram kent de wet.

Tussen de regels door komt het er op neer dat Bram wederom vooral zichzélf een plezier doet. Knokken met the big boys. Hij mist alleen nog het grote toneel, maar droomt al van de eerste schadeclaims in de richting van het totale Volkswagenconcern.

Ook Dirk Scheringa heeft als verguisd narcist last van een jeukende pij. Want Dirk doet en roept inmiddels al weer een paar jaar precies hetzelfde, maar dan iets met incassotrajecten. Dirk ambieert zelfs een beursgang. Er is waakzaamheid geboden.

Beter wierpen Bram en Dirk zich, op basis van hernieuwde inzichten, op voor de uitvoering van een aanstaande Wet die alle bedrijven en overheden verplicht stelt om in een Centrale Databank bij te houden welke kosten klanten en Burgers onvrijwillig maken als gevolg van storingen, productie, maat en administratie-blunders. Want fouten maken doen we allemaal, maar ergens ligt een grens.

Dat zou bijvoorbeeld per bedrijf of overheidsorgaan op een maximum van 10 telefoonminuten per jaar, 2 km afstandoverbrugging en drie postzegels kunnen zijn. Alle verdere inspanningen en kosten die de Burger ongevraagd dient te investeren in het oplossen van missers, wordt jaarlijks gecompenseerd, omdat de veroorzaker wordt beboet voor overschrijding van aandacht. Dirk ziet er vervolgens op toe dat de betaling vlekkeloos verloopt. Zo niet is Bram aan de beurt. Boetedoening van het beste soort met voor beiden een inkomensplafond van een ton.  

Mijn voorstel is om de vergoedingen voor onachtzaamheid vast te leggen op het Nationaal Bruto uurloon van € 33,00 met een starttarief van € 50,00 per geval, plus € 6,00 administratiekosten. Met de komst van the internet of things is dit uitstekend realiseerbaar. De kosten kunnen worden gedekt door cumulatieve inhouding op het loon van iedere medewerker binnen de blunderende organisatie. Dat zal ze leren!

Het zou ook de Overheid bijzonder sieren om deze Wet zo snel mogelijk aan te nemen. Want mislukte liberaliseringen, een waardeloos opgestelde en bewaakte begroting, bankambities en de onlangs ingevoerde Participatiewet, verplichten je moreel tot het formuleren van spelregels die voor iedereen gelden. Als mens achter de klant meen ik recht te hebben op Algemene Ontvangstvoorwaarden die gelijk zijn aan die van levering. Tot die tijd heb ik geen munitie en moet ik me, volgens het neerbuigend geirriteerd provinciale call center-vee, vooral dienstbaar opstellen, teneinde niet te worden verstoten van contact. 

Echter net als bij een bancaire crisis heeft de macht geen oog voor het volk, en al helemaal geen boodschap aan nieuwe kansen. De megalomaan egoïstische pluche-bevuiler dendert ongestoord rechtdoor vanwege belangenverstrengeling, individueel nalatenschap, hebzucht en zelfverrijking. Zo ook Bram en Dirk